ADHD (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder), znany także jako zespół hiperkinetyczny, należy do zaburzeń zachowania i emocji rozpoczynających się zwykle w dzieciństwie i wieku młodzieńczym. Człowiek, u którego obserwuje się ADHD, charakteryzuje się stałymi problemami z zachowaniem norm społecznych oraz poszanowaniem praw innych osób.
ADHD to inaczej zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Jego przyczyny nie są do końca znane. Wiadomo natomiast, że ADHD rozwija się u dzieci do 7. roku życia i chociaż z czasem jego objawy ustępują, a nawet całkowicie mogą wygasnąć w wieku dojrzewania, to zdarzają się przypadki ADHD u dorosłych. Leczenie, niezależnie od wieku, nie jest łatwe, ale pozwala zminimalizować objawy i znacznie poprawia jakość życia.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) występuje u 3-8% dzieci. Jego pierwsze objawy pojawiają się już w okresie wczesnego dzieciństwa, a największe nasilenie osiągają między 6 a 9 rokiem życia, czyli w okresie, gdy dziecko rozpoczyna naukę szkolną.
Zespół nadpobudliwości ma przebieg powolny i długoletni, jednak objawy występujące w trakcie choroby oraz aspekty życia, na które wpływa zaburzenie, zmieniają się wraz z wiekiem pacjenta.
Zauważono, że w życiu dorosłym symptomy chorobowe zanikają u 50-70% pacjentów. Stwierdzono również, że pomimo iż chłopcy częściej zapadają na ADHD, to również częściej obserwuje się u nich wycofanie objawów w wieku dorosłym niż u dziewczynek.
ADHD inaczej manifestuje się w okresie dzieciństwa, a inaczej w wieku dojrzałym. Można więc powiedzieć, że obraz tego zaburzenia ewoluuje. Biorąc pod uwagę wiek dziecka jako kryterium charakterystyki, można wyróżnić kilka znamiennych okresów w życiu osoby z ADHD. Każdemu z tych okresów można przypisać inne typy zachowań.